De auteur beschreef de kijk van de apostelen vroeg in het werk: "Heer, gaat U dan binnen afzienbare tijd het koningschap over Israël herstellen?" (1:6) En hoewel de gebeurtenissen met Pinksteren getuigden van de universele aard van de boodschap van Jezus, zag de meerderheid van de kerk van Jeruzalem de universele implicaties ervan niet. De verspreiding van het christendom buiten Palestina was niet het werk van de apostelen. Na de lijst van apostelen (1:13) worden negen van de twaalf niet meer genoemd, worden Jakobus en Johannes alleen kort vermeld en verdwijnt Petrus uit beeld vanaf hoofdstuk 12. Volgens de auteur speelden zij dus geen rol in het verspreiden van het evangelie buiten de grenzen van het judaïsme. De eerste die de universele implicaties zag, was Stefanus, maar deze werd in Jeruzalem gestenigd en hierna zegt de auteur: "Nog diezelfde dag brak er een hevige vervolging los tegen de gemeente van Jeruzalem, zodat allen verspreid werden over Judea en Samaria, met uitzondering van de apostelen" (8:1). Bij ‘tijden’ gaat het om tijdsduur, om iets wat na verloop van tijd gebeurt. In het Grieks wordt het woord chronos gebruikt. We herkennen dat woord in ons woord ‘chronometer’, een apparaat waarmee wordt gemeten hoe lang iets heeft geduurd. Zo lezen we in Galaten 4 dat God in “de volheid van de tijd ( chronos) ” Zijn Zoon zond ( Gl 4:4). Dat betekent dat de Heer Jezus op aarde is gekomen, nadat er een bepaalde tijd verstreken was en God de tijd gekomen achtte voor het zenden van Zijn Zoon.

Ook Johannes de doper heeft gesproken over de doop met de Heilige Geest ( Mt 3:11). Bij die gelegenheid heeft hij ook gewezen op het verschil tussen zijn doop met water en de doop met de Heilige Geest waarmee de Heer Jezus doopt. De Heer maakt die vergelijking hier ook. De komst van de Heilige Geest is ook een doop, maar die is van geheel andere aard dan die van Johannes. Johannes doopte met water. Dat was tastbaar water, op aarde en van de aarde, waarin iemand werd ondergedompeld. Het eerste boek” dat Lukas heeft “gemaakt”, is zijn evangelie dat hij, net als dit boek Handelingen, heeft geschreven aan een zekere “Theófilus” ( vers 1; Lk 1:3). De inhoud van zijn evangelie betreft alles wat de Heer Jezus zowel gedaan als geleerd heeft toen Hij lichamelijk op aarde was. Lukas spreekt in dit verband over wat de Heer “is begonnen” te doen en te leren. Dat betekent dat Hij daar nog steeds mee doorgaat, ook al is Hij nu niet meer lichamelijk zichtbaar en tastbaar aanwezig. Het werk is nog niet klaar. Dat zien we in dit boek, waarin wordt beschreven hoe Hij op machtige wijze vanuit de hemel door Zijn Geest op aarde werkt. Dat doet Hij nog steeds, vandaag ook door ons.Er is geen consensus in de wetenschap over bronnen die mogelijk in Handelingen zijn gebruikt. Voor de hoofdstukken 6-15 wordt een zogenoemde "Antiochische bron" wel algemeen geaccepteerd. De criteria op basis waarvan men de aan deze bron toe te schrijven passages wil bepalen, blijven echter problematisch. Aan de andere kant lijkt het zeker dat de auteur een schat aan individuele tradities gebruikte (bijvoorbeeld legendes over Petrus, namenlijsten, etc.). Een ander argument dat Lucas de auteur van Lucas en Handelingen was, was dat deze door een arts geschreven zouden moeten zijn omdat ze medische vakkennis zouden veronderstellen of een bijzondere aandacht voor medische onderwerpen zouden laten zien. [6] De medische kennis die uit Lucas en Handelingen blijkt en gebruikte (vak)termen, stijgen echter niet boven het resultaat van een solide algemene opleiding uit. Er zijn meer dan honderden protocollen voor verpleegtechnische handelingen. Zowel voorbehouden handelingen als risicovolle handelingen worden door Vilans beschreven. Tot zeker het midden van de 20e eeuw werd 'Lucas' gezien als prototype van het vroege heidenchristendom. Sinds die tijd is het beeld verschoven naar een sterkere worteling in de joodse geloofstraditie, goed bekend in de "Geschriften" en met een gedetailleerde kennis van cultische uitvoeringspraktijken. Dit duidt op een joodschristelijke afkomst. Vermoedelijk groeide hij op in de diaspora, misschien in Griekenland zoals zou kunnen blijken uit zijn geografische kennis. [8] Bronnen [ bewerken | brontekst bewerken ] De Heer zegt dat ze met getuigen moeten beginnen in Jeruzalem, de stad waar Hij werd gekruisigd. Dan wordt de kring wijder en komen ook Judéa en Samaria onder het bereik van Gods Woord. Ten slotte laat Hij het licht van Zijn evangelie schijnen tot aan het einde van de aarde ( Js 49:6).

Door Bileam is eens, onder de machtige werking van Gods Geest, uitgeroepen: “Zie, dat volk woont afgezonderd, onder de heidenvolken rekent het zich niet” ( Nm 23:9b). Zijn uitroep betrof Gods aardse volk, Israël. Zoals vroeger Israël door God apart was gezet van alle volken als een volk voor Zichzelf, zo is dat nu met de gemeente. God heeft een volk genomen uit de volken voor Zichzelf, voor Zijn Naam ( Hd 15:14). Handelingen begint met de hemelvaart van Jezus. Daarna volgen verhalen over Pinksteren, de uitstorting van de Heilige Geest, het ontstaan van het vroege christendom en de zendingsreizen van de apostel Paulus. Het boek eindigt met de verkondiging door Paulus in Rome, waar hij naar reisde omdat hij na een aanklacht een beroep op de keizer deed. In de vijfde fase omvat de Kerk ook delen van Europa, met Paulus' werk in Korinthe en Efeze als brandpunt. "Zo zegevierde het woord van de Heer en vond het steeds meer gehoor" (19:20). Hun vraag geeft de Heer gelegenheid hun te vertellen wat er gaat gebeuren en hoezeer de situatie is veranderd in vergelijking met de tijd van vóór Zijn lijden. Het koninkrijk in zijn openbare vorm is uitgesteld tot een tijdstip dat de Vader heeft gepaald. De Heer Jezus heeft voor hen een taak die past bij de ontstane situatie. Ze moeten zich verder niet druk maken over het tijdstip van het herstel van het koninkrijk. Ook wij moeten niet speculeren over de duur van de nieuwe tijdsperiode die met de hemelvaart van de Heer Jezus is begonnen. De auteur van Lucas en Handelingen had goede kennis van Romeins procesrecht. Hij was ook goed bekend met zowel de joodse theologie als met hellenistische gebruiken. Dit duidt op een breed georiënteerde opvoeding en opleiding. Zijn vertelperspectief is keer op keer dat van een stedeling. Zijn intensieve behandeling van vraagstukken op het gebied van armoede en rijkdom hebben geleid tot het vermoeden dat hij een vrijgelaten slaaf zou kunnen zijn geweest. [7] Dit soort overwegingen blijft speculatief.Praktisch betekent het voor ons dat wij allereerst ons getuigenis moeten geven in het huis en de straat waar we wonen en op de plek waar we werken (vgl. Lk 8:39). Vervolgens kan de Heer ons dan in een ruimere kring als Zijn getuigen inzetten. Het licht dat het helderst thuis schijnt, schijnt het verst. Met het noemen van de steeds groter wordende kring waar het getuigenis aangaande Hem wordt gegeven, geeft de Heer tevens een onderverdeling van het boek Handelingen: Handelingen heeft een eigen beeldredacteur. Suggesties voor beeldmateriaal bij een artikel zijn altijd welkom. Aangeleverd beeldmateriaal is bij voorkeur van digitale kwaliteit (minstens twee megabite), of anders een scherp en contrastrijk origineel. De redactie aanvaardt ongevraagde bijdragen ter beoordeling, maar kan ook gastschrijversuitnodigen een bijdrage te schrijven volgens enkele thematische suggesties. De editieredacteurneemt daarbij telkens het voortouw en de redactiesecretaris bewaakt het proces. Omdat allepublicaties in Handelingen plaatsvinden onder verantwoordelijkheid van de redactie, behoudtdeze zich te allen tijde en in alle bovengenoemde gevallen het recht voor om wijzigingen in eentekst voor te stellen, dan wel om een bijdrage niet voor publicatie in aanmerking te laten komen.

Handelingen is een buitengewoon goed georganiseerd werk, met duidelijk gemarkeerde overgangen die de gebeurtenissen verbinden. In dit opzicht is Handelingen heel anders dan het grootste deel van de evangeliën, waar deze overgangen niet worden gemarkeerd. Het verschilt ook van de brieven in het Nieuwe Testament, die onderwerpen behandelen waarvan de context volledig ontbreekt, waardoor de samenhang van de passages vaak duister is. Overigens is het expliciet ontbreken van die context (die voor de schrijver en lezers bekend was) een kenmerk van authenticiteit van een brief. De auteur van Handelingen heeft het werk duidelijk geschreven om personen zorgvuldig te instrueren over hoe het vroege christendom ontstond en heeft daarom veel moeite gedaan de relatie tussen de episodes en secties duidelijk te maken. De auteur geeft de verhalen ook vrijwel altijd een concrete plaats in tijd en ruimte. God kan alleen bij een verlost volk wonen. God woonde niet bij Adam of bij Abraham, maar wel bij Israël nadat het volk uit Egypte was bevrijd. God de Heilige Geest kon pas op aarde komen om in de gemeente te wonen, nadat de Heer Jezus het verlossingswerk had volbracht en naar de hemel was teruggekeerd ( Jh 7:39). Het nieuwe startpunt van Gods handelen is de opgestane en verheerlijkte Mens Christus. Een visioen suggereert Petrus dat de Joodse spijswetten niet nageleefd hoeven te worden (10:9 e.v.) Introductie van de aanduiding christen (11:26)Een samenkomst met de Heer is een mooie gelegenheid om vragen te stellen. De discipelen maken daar gebruik van. Ze stellen geen vraag over de Heilige Geest, maar over het koninkrijk. Ze willen graag weten of Hij nu gaat doen waar ze altijd al naar hebben uitgezien. NB In het boek Handelingen komt het gebed vaak voor. Het loopt als een rode draad door het boek heen: Hd 1:14,24 ; 2:42 ; 4:24 ; 6:4,6 ; 7:60 ; 8:15 ; 9:11,40 ; 10:2,9 ; 12:5 ; 13:3 ; 14:23 ; 16:13,25 ; 20:36 ; 21:5 ; 27:35 ; 28:8. Veel zorglocaties werken op basis van de Vilans protocollen. Zo geldt er één werkwijze binnen een zorginstelling. De zorg protocollen zijn dan ook relevant voor iedereen die in de zorg werkt, of dit in de toekomst gaat doen, zoals studenten. Voor studenten is onderwijs op basis van de Vilans protocollen een perfecte voorbereiding op de praktijk. Zowel ziekenhuizen, organisaties in de ouderenzorg en gehandicaptenzorg, de thuiszorg, als huisartsen en ggz-instellingen werken op basis van de Vilans protocollen.